Recensie The Four Tops and The Temptations

Wat zich op papier liet aankondigen als een avond vol heerlijke harmonieën en onvergetelijke hits, draaide helemaal anders uit. Blijkbaar was Detroit niet alleen zijn auto-industrie verloren, maar ook zijn sound. The Four Tops en The Temptations klonken niet meer als toen. Er werd bij momenten zelfs behoorlijk vals gezongen en van harmonie in de samenzang was soms bitter weinig over. We moesten ons tevreden stellen met de danspasjes, de prestatie van de blazerssectie en de sfeer die de nummers zelf nog brachten. Uit gesprekken die we na de voorstelling hadden, konden we opmaken dat we niet de enigen waren die teleurgesteld de zaal hadden verlaten.

The Four Tops mochten als eerste aantreden. “Loco in Acapulco” had een stevige binnenkomer kunnen zijn, ware het niet dat al meteen opviel dat de stem van “Spike” Deleon toch behoorlijk verschilde van die van Levi Stubbs. De drie overige stemmen samen vielen te licht uit en ook daar misten we de sound van vroeger. Gelukkig kon de koperafdeling samen met de percussionist genoeg tropische klanken produceren om de sfeer er toch wat in te brengen. 

We hadden gehoopt dat ze nog op gang moesten komen en dat het “maar” het eerste nummer was, maar het werd er later in de voorstelling jammer genoeg niet beter op. “Walk away Renee” klonk gewoonweg vals. Met alleen Abdul “Duke“ Fakir nog over uit de originele formatie was er duidelijk te veel veranderd om de klank van Motown er nog in te houden. 

En toch viel de sfeer in de zaal nog best mee. De muziek van The Four Tops riep blijkbaar nog altijd genoeg heerlijke herinneringen op om alle kommer en kwel aan de kant te schuiven. “Reach out I’ll be there” en “I can’t help myself” bleven gewoonweg heerlijke nummers waarbij het zeer moeilijk was om niet spontaan mee te gaan in het ritme van de muziek. 

Lawrence Payton, Jr bracht hulde aan zijn vader met een gevoelige cover van Luther Vandross. In “Dance with my father” was het niet zo erg dat zijn stem kracht miste. Het orkest paste zich aan en speelde op haar beurt ook erg zacht waardoor er een zeer rustige sfeer gecreëerd werd die perfect paste bij het moment en de intentie van het nummer. 

Abdul “Duke“ Fakir’s ode aan zijn overleden kameraden was tegelijk aandoenlijk en pijnlijk. Hij had de tekst van “My way” lichtjes aangepast zodat ze toepasselijk werd voor het verhaal van The Four Tops, maar het klonk vooral bij de hogere noten verschrikkelijk vals. 

We hadden er toen nog goede hoop op dat het tweede deel van het optreden de zaak nog zou redden, maar die wens verdween als sneeuw voor de zon wanneer we The Temptations hun eerste nummer hoorden brengen. Er zat al wat meer harmonie in de samenzang, maar ook hier misten we de klank die we kenden uit de hoogdagen van Motown. Ook in deze formatie was er nog maar 1 lid over van de originele bezetting, nl. Otis Williams. Combineer dit met het feit dat de stem van Ron Tyson te schel klonk en er een fluittoon in zijn microfoon zat en de lol van dit optreden was er voor ons al snel af. 

“Papa was a Rolling Stone” klonk funky, maar kon niet overtuigen. Het showelement was duidelijk aanwezig en de danspasjes hadden een iets hogere moeilijkheidsgraad dan die van hun collega’s, maar dat kon de meubelen niet meer redden. 

“For your love” overleefde dankzij een sexy saxsolo, want de stem van leadzanger Otis Williams klonk ook hier net te grof en het tempo lag toch wel erg laag. En net toen men de vaart er weer een beetje had ingekregen met “Glasshouse” vond men het nodig om meer dan 10 minuten tijd te spenderen aan het voorstellen van de band. Op een setje van maar een uur leek ons dit toch wel een beetje te veel van het goede. 

The Temptations deden nog volop hun best om de sfeer er daarna terug een beetje in te brengen en de zaal mee in beweging te krijgen, maar het was wachten tot “My girl” voor het publiek echt terug helemaal in de sfeer zat. De zaal nam hier duidelijk de lead en dat klonk wel aangenaam. Het blijft toch heerlijk om een volle zaal enthousiast mee te horen zingen op een geweldig nummer. 

< Sascha Siereveld > 

The Four Tops

Samenstelling:

Lawrence Payton, Jr.

Harold “Spike” Deleon Bonhart

Lewis Ronnie McNeir

Abdul “Duke“ Fakir 

De setlist:

1. Intro
2. Loco in Acapulco
3. Baby I need your loving
4. Bernadette
5. It’s the same old song
6. Shake me, wake me
7. Walk away Renee
8. I got a feeling
9. In the still of the night
10. A simple game
11. What’s going on
12. Dance with my father
13. Our way (aanpassing van “My way”)
14. When she was my girl
15. Ain’t no woman (like the one I got)
16. Reach out I’ll be there
17. I can’t help myself (Sugar pie, honey bunch) 

The Temptations

Samenstelling:

Bruce Williamson

Terry Weeks

Otis Williams

Joe Herndon

Ron Tyson 

De setlist:

1. Intro
2. Get ready
3. I’m gonna make you love me
4. The way you do the things you do
5. Ain’t to proud to beg
6. Ball of confusion
7. I wish it would rain
8. Just my imagination
9. Papa was a Rolling Stone
10. I can’t get next to you
11. For your love
12. Glasshouse
13. Treat her like a lady
14. My girl
15. (I know) I’m losing you